Ook al beluister ik nog weinig muziek - mijn gehoor dwingt me grotendeels tot dagen vol (relatieve) stilte - mijn hoofd zit vol muziekjes, thema's, kenwijsjes, melodietjes en tunes.
Nee, ik ben geen muziekkenner - zoals sommigen zich graag noemen - ik ben een muziekliefhebber, beschouw mezelf als een omnivoor. Van heel veel genres. Veel verwaarloosde genres. Niet zozeer pop- of rockmuziek. Wél populaire muziek. Ik erken de kwaliteiten van een goed, elegant popliedje evenveel als van een Vlaamse meezinger. Ik kijk door genres heen. Ik vind overigens dat het populaire, volkse lied té veel in de verdrukking is geraakt door de jaren heen. Daarom ook gruwel ik van de goede smaakpolitie die je dwingt om bepaalde artiesten goed te vinden. Ik doe daar niet aan mee en neem op dat vlak soms eigengereide standpunten in. Vooral om duidelijk te maken: het zijn mijn oren. Ik ben volwassen genoeg om te bepalen wat ik mooi vinden mag én kan (want bij een sakkerse hyperacusis is dat géén evidentie). Toch heb ik uitgesproken voorkeuren. Frans chanson bijvoorbeeld. En mooie variété. Ook folk ben ik steeds meer gaan waarderen. En klassieke muziek, waarbij ik me vooral laat bedwelmen door de laatromantiek.

Dé grote liefde zal altijd filmmuziek blijven. Voorbestemd om niet gehoord te worden - vanwege zijn 'dienende functie' bij beelden, ben ik er door begeesterd sinds mijn jeugd. Ik noem geen namen. Of toch: eentje. Georges Delerue. Mijn muzikale held. Mijn patroonheilige. Hij die mijn leven op muziek gezet heeft. Zijn muziek laat ik nog altijd - mondjesmaat - toe. Want ik voel me er gelukkig bij. Over Delerue mocht ik voor het blad Film & Televisie (nu: Filmmagie) een artikel schrijven dat je hier inkijken kan. Voor mij is er geen enkele componist die zijn klasse, warmte en virtuositeit overtreft. Zijn klankkleur is uniek, zijn thema's de mooiste die mijn oren ooit hebben opgevangen. Voor het boek "Brieven aan een geliefde" kreeg ik de kans aan hem mijn liefde te verklaren. Het stukje kan je hier lezen.

Het stemt me blij dat er op YouTube een waaier aan muziek met beeld van Delerue bestaat. Sommige opnames getuigen van huisvlijt want de medley's zijn niet te tellen. Voor wie wil horen waarvoor Delerue stond: allemaal handige auditieve geheugensteuntjes.

Georges Delerue, met wie ik een verbond voor het leven sloot, duikt vaak op in "Jour de Fête", het programma met pure filmmuziek en zinvolle duiding bij elk fragment dat ik sinds het weekend van 23/24 januari 2021 samenstel en presenteer via de webradio Soundtrack FM. Vier seizoenen met in totaal 136 afleveringen hebben duidelijk bewezen dat hier een trouw publiek voor is. Vanaf 2 februari ontmoet ik je graag voor een nieuwe reeks uitzendingen vol eigenzinnige filmmuziekkeuzes en voetnoten bij de muziek die me het meest genegen is. Op zondag om 18u gewoon de website van de zender opzoeken.

Het kenwijsje vooraan is overigens ook van Delerues hand. Het heet "L'Amour a Vingt Ans" en komt uit 'Antoine et Colette' (1962). In maart 2022 was het overigens precies 30 jaar geleden dat de Franse grootmeester overleed. Een waterdichte aanleiding om één uur aan zijn melancholische, lyrische en ingetogen muziek te wijden. Voor wie de aflevering miste of opnieuw beleven wil: dat lukt via het archief (zie onderaan). Daar kan je immers door alle playlists van wat ik reeds liet horen grasduinen én tegelijk de corresponderende afleveringen als podcasts (her)beluisteren.

Soundtrackfm.be - Een nichezender waar ik me helemaal uitleven kan. Waar ik de vrije keuze heb. Anders stap ik - als radiostem - niet meer in een project.